Gone With The Wind

Sonunda filmi başarıyla tamamladım ve biraz bahsetmek istedim. Eski Hollywood’a gerçekten çok ayrı bir ilgim var. İnsanlar bunu anlamsız buluyor olabilir. Çoğu insan sıkıcı olduğunu yüzüme bile söyledi ancak sevdiğin şeylerin peşinden gitmek seni farklı kılar. Ben de eski Hollywood ilgimi hiçbir zaman yitirmedim. Bazen çok yanlış zamanda doğmuşum diye kendi kendime söylendiğim bile oluyor. Yapılan her filmin, yaşanan her hayatın ben de çok farklı bir yeri var. Bu yüzden eski filmlerle bu yaşam tarzlarını, insanları, kültürleri gözlemlemiş oluyorum. Konuya gelecek olursak Gone With The Wind yıllardan beri herkesin dilinde dolaşan tam bir klasik ve gerçekten izlenmesi gerektiğini düşündüğüm bir film. 

1939 yılında yapılmış, Margaret Mitchell’in romanından uyarlanmış Amerikan bir filmdir. Savaş, dram ve romantik türleri içerisinde bulundurur. 14 dalda Oscar’a aday gösterilmiş ve bu ödüllerin 10 dalını kazanmıştır. Film Kuzey-Güney Savaşı’nı anlatmaktadır ve ırkçılık yoğun olarak göze çarpmaktadır. Bu savaş sırasında baş karakter olan Scarlett O’Hara’nın yaşadığı zorluklar ve aşk hayatındaki fırtınalar da anlatılmaktadır. Başrollerinde Clark Gable ve Vivien Leigh yer almaktadır. Vivien Leigh’e duyduğum hayranlık sayesinde bu filmi izleme kararı almıştı ve iyi ki izlemişim diyorum. İki başrol oyuncusu da bu filmde ne kadar yetenekli olduklarını kanıtlıyorlar. Filmin ise o dönemde ustaca hazırlanmış arka planları, efektleri ve müzikleri gerçekten ödüle layık bir film olduğunu izleyiciye kanıtlar nitelikte. Ayrıca belki çoğumuzun da bildiği “Frankly my dear, I don’t give a damn.” repliği bu filmde kullanılmış ve sinema tarihinde kullanılan ilk argo söz olarak kayıtlara geçmiştir. 

Filmin her konuda bir ilk olduğunu söylemek mümkün. Tam anlamıyla bir baş yapıt. Ancak ortalama film saatinden biraz daha uzun. 222 dakika olduğu için sizi biraz sıkabilir çünkü ben de bölerek izleyebildim. Ancak sabrederseniz gerçekten değeceğine emin olabilirsiniz. Hepinize şimdiden iyi seyirler diliyorum.