Umudun Başladığı Nokta

Yine blog sayfamı uzun süredir ihmal ediyorum. Bir türlü sizlerle yazılarımı paylaşamıyorum ve sayfamdan koptuğumu hissediyorum. Hayatta en sevmediğim şeylerden biri belirsizlik. Bu sayfamda da bunu büyük ölçüde yaşıyorum, bu da beni mahvediyor diyebilirim. Sayfamda bir türlü hangi konsepti işlemem gerektiğine karar veremedim. Ne tür yazılar paylaşmalıyım, ne tür konular işlemeliyim bunlar kafamda sürekli soru işareti olmaya devam ediyor. Bir yandan yazmayı çok seviyorum. Sizlerle bir şeyler paylaşmak, beğeninizi kazanmak çok hoşuma gidiyor fakat bu işi devamlı yapmalıyım farkındayım. O yüzden aklıma geldikçe yazılar yazmaya başlayacağım. Kendimce zor bir süreçten geçiyorum. Duygularımın yoğun olduğu, üzerime geldikleri, beni çaresiz bıraktığı bir dönem bu. O yüzden elim tuşlara değemiyor. Aslında bu dönemlerde yazmak çok etkili derler, içimizdekileri akışına bırakmalıyız belki de. Ama insanın içinde bir dürtü olmaz, canı hiçbir şey yapmak istemez ya işte aynen öyle bir dönemdeyim. Sıkılıyorum ve sıkıntımı geçirmek için yapacak hiçbir şey gelmiyor elimden. Böyle bir paradoksun içine hapsolmuş durumdayım ve ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Bir şeyler içimi sıkıyor sanki bedenime halatlar dolanmış ve biri o halatları sürekli çekerek beni boğuyor gibi hissediyorum. Bu durumun geçeceğini biliyorum. Bunun bir süreç olduğunu biliyorum. Belki siz de böyle hissetmişsinizdir hayatınızın belli dönemlerinde bilmiyorum. Ama eminim bir yerlerdesiniz ve bu yazımı okuyorsunuz. İşte bunu bilmek bile benim için minik bir umut....